makrinitsa-dytiko-katafygio

Μακρινίτσα – Δυτικό Καταφύγιο – Πουρί

Μακρινίτσα-Δυτικό Καταφύγιο-Πουρί

Απόσταση: 21 χλμ.

Διάρκεια: 8-9 ώρες (καθαρός χρόνος πορείας 7 ώρες)

Υψόμετρο: από 620 (Μακρινίτσα) σε 1415 (καταφύγιο) σε 380 (Πουρί)

Σήμανση: κόκκινα σημάδια, πινακίδες

Πόσιμο νερό στη διαδρομή: ναι (Αγία Παρασκευή, Κρύο Νερό)

Μια πολυπερπατημένη κλασική διαδρομή, από τις μεγαλύτερες στο Πήλιο, που βαδίζει κατά κύριο λόγο σε δάσος οξιάς. Αυτή είναι η μεσαία από τις τρεις παραλλαγές που μας φέρνουν από την Μακρινίτσα στο Πουρί (οι άλλες δύο είναι Μακρινίτσα-Λαγωνίκα-Πουρί και Μακρινίτσα-Πουριανός Σταυρός-Πουρί). Στη συγκεκριμένη πορεία, επιλέξαμε να ανηφορίσουμε από τη Μακρινίτσα μέσω Αγίας Παρασκευής, καθώς έτσι περνάμε κυρίως μέσα από δάσος καστανιάς και οξιάς (η εναλλακτική διαδρομή μέσω Προφήτη Ηλία Μακρινίτσας, αν και λίγο συντομότερη, βαδίζει πιο πολύ σε αραιή βλάστηση). Επίσης επιλέξαμε να περάσουμε από τον Προφήτη Ηλία Πουρίου στο τέλος, καθώς η θέση προσφέρει υπέροχη θέα.

Φθάνοντας στο πάρκινγκ της Μπράνης στη Μακρινίτσα, εκεί όπου τερματίζει ο ασφαλτόδρομος από την Πορταριά, βλέπουμε δεξιά μας να ανηφορίζει καλντερίμι. Σε ένα δέντρο είναι καρφωμένη πινακίδα με ένδειξη προς «Πουρί», φτιαγμένη, όπως και πολλές ακόμα, από τον πρόωρα χαμένο περιπατητή και εραστή του Πηλίου, τον Δημήτρη Κότταλη. Μπορούμε να ξεκινήσουμε και από την κρήνη που υπάρχει στο πάρκινγκ. Το καλντερίμι ανηφορίζει ανάμεσα στα σπίτια του χωριού, περνά από ένα πεύκο με παγκάκι και από δύο κρήνες και βγαίνει σε στενό χωματόδρομο, που μας οδηγεί σε λίγα μέτρα στο παλιό μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής. Η ηρεμία και ομορφιά του χώρου δικαιολογεί μια στάση και αφού δροσιστούμε από την κρήνη, συνεχίζουμε για λίγο προς τα πάνω στο χωματόδρομο και μετά μπαίνουμε αριστερά σε μονοπάτι, που μας φέρνει ξανά για λίγο σε δρόμο και μετά ξανά αριστερά σε μονοπάτι, που ανηφορίζει βορειοανατολικά μέσα στο δάσος καστανιάς.

Πιο πάνω μπαίνουμε λοξά σε αγροτικό δρόμο, στον οποίο βαδίζουμε για λίγο προς τα αριστερά και ξαναβρίσκουμε το μονοπάτι, που ανηφορίζει μέσα στο καστανωτό. Κατόπιν βαδίζουμε παράλληλα με αυλάκι νερού και περνάμε πλάι από μια δεξαμενή. Βρισκόμαστε πλέον σε δάσος οξιάς  στη βορειοανατολική μεριά του Τρανού Ισώματος και μπροστά μας στο βάθος φαίνεται ο θόλος του ραντάρ στην κορυφή Πουριανός Σταυρός (1624 μ.), ενώ αριστερά φαίνεται και η λίμνη Κάρλα.

Τελικά μπαίνουμε σε στενό δρόμο ενός κτήματος, o οποίος σε λίγα μέτρα βγαίνει στον κύριο χωματόδρομο, που δεξιά πάει προς Πορταριά-Αλικόπετρα, ενώ αριστερά πάει προς Μακρινίτσα και γεφύρι Καρυάς. Εμείς πάμε αριστερά, κατηφορίζοντας προς βορράν, κατόπιν ο δρόμος στρίβει δυτικά και έχουμε υπερυψωμένο τσιμενταύλακα αριστερά μας. Αμέσως φθάνουμε σε διασταύρωση που έχει προσκυνητάρι. Εδώ πάμε δεξιά, σε χωματόδρομο που κατευθύνεται βορειοανατολικά, κατηφορίζοντας ελαφρά. Ο δρόμος αυτός, ο οποίος ανοίχθηκε σχεδόν ακριβώς πάνω στο μονοπάτι που υπήρχε παλιότερα, μας οδηγεί στο τοξωτό πέτρινο γεφύρι της Καρυάς, που χτίστηκε το 1931 στη ρεματιά της Καλιακούδας (Ξηριά).

 

Γεφύρι Καρυάς

Μετά το γεφύρι, ο δρόμος ανηφορίζει προς βορράν και φθάνουμε σε καλύβι στην περιοχή Κρύο Νερό. Εδώ είναι ευκαιρία να γεμίσουμε τα μπουκάλια μας, καθώς δε θα βρούμε άλλη βρύση στη διαδρομή μας. Παραπάνω, ο δρόμος παίρνει βορειοανατολική κατεύθυνση. Αριστερά μας έχουμε το Ελατόρεμα, προς το οποίο κατηφορίζει δρόμος, αλλά και μονοπάτι, που πηγαίνει προς Χαμορίγανη και από εκεί συνεχίζει για Λαγωνίκα ή μονή Σουρβιάς. Εμείς όμως ανηφορίζουμε σταθερά στο δρόμο μας, που σε λίγο τερματίζει. Περνούμε ρέμα από ξύλινο γεφυράκι και μπαίνουμε πλέον σε μονοπάτι, το οποίο συνεχίζει να ανηφορίζει δεξιά από το Ελατόρεμα. Το χειμώνα, όταν τα φύλλα της οξιάς πέφτουν, τα έλατα που φυτρώνουν εκεί βάζουν τη μόνη πράσινη πινελιά στο γκρίζο τοπίο.

 

Τα έλατα στο Ελατόρεμα (αρχές Δεκεμβρίου)

Ψηλότερα, βγαίνουμε σε εγκαταλελειμμένο δασικό δρόμο, όπου συναντούμε και άλλη πινακίδα ιδιοκατασκευής του Κότταλη. Πάμε για λίγα μέτρα δεξιά στο δρόμο, και εκεί που κάνει στροφή ξαναμπαίνουμε ευθεία νοτιοανατολικά στο μονοπάτι, που σύντομα ξαναβγαίνει σε δρόμο. Ακολουθώντας τον πάλι προς τα δεξιά (νότια), φθάνουμε σε λίγο στο Δυτικό Καταφύγιο σε υψόμετρο 1415 μέτρα. Αυτό είναι ένα από τα δύο καταφύγια ανάγκης (το άλλο βρίσκεται κάτω από τις κορυφές Σχιντζουράβλι-Δραμάλα), που κατασκευάσθηκαν το 1997 από τη Νομαρχία με το πρόγραμμα ανάδειξης 27 μονοπατιών του Πηλίου και παραμένουν πάντα ανοικτά. Εδώ είμαστε στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής μας.

 

Δυτικό Καταφύγιο

Μετά από την επιβεβλημένη στάση για να ξεκουραστούμε και να φάμε κάτι, συνεχίζουμε για λίγα ακόμα μέτρα στο δρόμο και κατόπιν πάμε αριστερά, σε μονοπάτι που κατηφορίζει προς μια ρεματιά. Αυτή είναι η αρχή της μεγάλης ρεματιάς της Λαγωνίκας. Το ξύλινο γεφυράκι που κατασκευάστηκε εδώ το 1997 έχει πέσει. Περνούμε με λίγη δυσκολία απέναντι και, κατηφορίζοντας συνεχώς σε δάσος οξιάς, φθάνουμε σε καλύβι που χρησιμοποιούν οι κυνηγοί. Εδώ τερματίζει δασικός δρόμος και η περιοχή λέγεται Καναλάκια.

Από το καλύβι φεύγουν δύο κατηφορικά μονοπάτια που έχουν κόκκινα σημάδια (προσοχή). Το αριστερό πηγαίνει βορειοδυτικά προς την κορυφή Λαγωνίκα. Εμείς ακολουθούμε το δεξιότερο, που κατηφορίζει πιο έντονα, αρχικά κατευθυνόμενο βόρεια και στη συνέχεια βορειοανατολικά, και παρακάτω διασχίζοντας τσιμενταύλακα βγαίνουμε αμέσως σε στενό δασικό δρόμο. Κανονικά εδώ θα ακολουθούσαμε αυτόν το δρόμο προς τα δεξιά, αλλά λίγο πιο πέρα γίνεται σχεδόν αδιάβατος φθάνοντας σε μια ρεματιά, και έτσι αναγκαστικά κατεβαίνουμε λίγα μέτρα παρακάτω σε άλλον παράλληλο δρόμο, όπου πάμε επίσης δεξιά (ανατολικά). Σε λίγο βγαίνουμε πάλι στον πρώτο δρόμο και  πορευόμαστε πλέον σταθερά δίπλα στον τσιμενταύλακα, o οποίος κατέβαζε τα νερά από την πηγή της Λαγωνίκας που είναι λίγο πιο πάνω (τώρα έχει αντικατασταθεί από πλαστικούς σωλήνες). Μπορούμε μάλιστα, αν θέλουμε, να επισκεφθούμε και την πηγή με οδηγό  τον τσιμενταύλακα, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση (προς τα δυτικά).

Μετά από πορεία περίπου μιας ώρας στο δρόμο, φθάνουμε στο ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας σε υψόμετρο 1005 μέτρα, δίπλα σε μεγάλη ανοικτή στέρνα. Η εκκλησία χτίστηκε πριν από έναν αιώνα και πλέον, με την ευκαιρία της παραχώρησης το 1891 της χρήσης της πηγής στην κοινότητα Πουρίου, γεγονός πολύ σημαντικό  τότε για το χωριό, που είδε το πρώτο νερό να φθάνει στο ορισμένο σημείο την ημέρα της γιορτής της Αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου.

Συνεχίζουμε ακολουθώντας τον τσιμενταύλακα, που κατηφορίζει δεξιά από την εκκλησία, φθάνουμε σε δεύτερη στέρνα και μπαίνουμε σε χωματόδρομο. Λίγο παρακάτω φεύγει το μονοπάτι αριστερά προς το Πουρί. Αξίζει όμως να κάνουμε μια εναλλακτική διαδρομή περνώντας από το ξωκλήσι του Αι-Λιά λίγο νοτιότερα. Ετσι συνεχίζουμε στο δρόμο και παρακάτω στρίβουμε δεξιά σε διασταύρωση. Ο δρόμος φθάνοντας τελικά σε κτήμα κάνει φουρκέτα αριστερά, περνάει ένα ρεματάκι, τερματίζει και συνεχίζει ευθεία μονοπάτι στενό αλλά εμφανές, κατηφορίζοντας ανάμεσα σε καστανιές. Το μονοπάτι τελικά βγαίνει σε κτήμα με μηλιές και γίνεται στενός αγροτικός δρόμος. Εδώ ξανασυναντάμε τσιμενταύλακα. Σε διασταύρωση μέσα στο κτήμα πάμε δεξιά (εδώ αριστερά πολύ κοντά περνάει και το κύριο μονοπάτι προς Πουρί) και στη συνέχεια σε νέα διασταύρωση πάμε αριστερά κατηφορικά και σύντομα φθάνουμε στον Προφήτη Ηλία, όπου υπάρχει και ξύλινο κιόσκι. Η θέση προσφέρει εντυπωσιακή θέα προς τη Ζαγορά, το Χορευτό, το Ανήλιο και το Μούρεσι, από τη θάλασσα του Αιγαίου με τις Βόρειες Σποράδες μέχρι ψηλά στην κατάφυτη κορυφή Κοτρώνι (1550 μ.).

 

Μέρος της θέας από Προφήτη Ηλία Πουρίου. Σε πρώτο πλάνο η Ζαγορά

Κατηφορίζοντας το δρόμο από τον Αι-Λιά, περνάμε από ακόμα ένα κτήμα και κατόπιν βρίσκουμε στα δεξιά μας τη συνέχεια του μονοπατιού, το οποίο παρακάτω ξαναβγαίνει σε δρόμο. Περνούμε δίπλα από δεξαμενή υδραγωγείου και, εκεί όπου ο δρόμος τερματίζει αριστερά, εμείς πάμε δεξιά και αμέσως βρίσκουμε το καλντερίμι που μας φέρνει στο χωριό. Η διαδρομή μας τερματίζει στην επάνω πλευρά της πλατείας του Πουρίου, στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.