Φυτόκο – Λαγωνικά – Πουρί

Απόσταση: 22 χλμ.

Διάρκεια: περίπου 9 ώρες (με στάσεις)

Σήμανση: κόκκινα σημάδια

Αφετηρία: Μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου Φυτόκου

Μέγιστο υψόμετρο: 1290 μ. (Λαγωνίκα)
Πόσιμο νερό στη διαδρομή: όχι

Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες πορείες στο Πήλιο, που ακολουθεί τα χνάρια των κερατζήδων (αγωγιατών) και υλοτόμων που κινούνταν στις δασωμένες βουνοπλαγιές του.

Όποιος έφθανε στην Λαγωνίκα ερχόμενος από το βορειοανατολικό Πήλιο, είχε τις εξής κύριες δυνατότητες: α. Να προχωρήσει νοτιοδυτικά προς Χαμορίγανη, από εκεί να κάνει αριστερά περνώντας το Ελατόρεμα και στη συνέχεια μέσω γεφυριού Καρυάς να βγεί στο Τρανό Ίσωμα προς Μακρινίτσα-Βόλο. β. Να ακολουθήσει το βορειοδυτικό μονοπάτι προς Αντοβίτο και από εκεί μπορούσε είτε να συνεχίσει βόρεια προς Κοκκινόγεια-Ανω Κερασιά-Φλαμπούρι, είτε μέσω Μονής Σουρβιάς και Λέσχιανης να πάει νότια προς γεφύρι Αλεβίζου-Φυτόκο-Βόλο ή δυτικά προς Κάτω Κερασιά και λίμνη Κάρλα. γ. Στα μισά του δρόμου προς Αντοβίτο μπορούσε να στρίψει νοτιοδυτικά, παίρνοντας άλλο μονοπάτι προς το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου και, περνώντας τη ρεματιά της Καλιακούδας λίγο ψηλότερα από το γεφύρι της Λέσχιανης, να βγεί στο ξέφωτο της Λούτσας και από εκεί στο Φυτόκο και το Βόλο. Αυτήν την τελευταία διαδρομή θα περιγράψουμε εδώ, κινούμενοι από Βόλο προς το Πουρί.

Φθάνουμε από το Βόλο στο Φυτόκο με αυτοκίνητο και λίγο πριν το πάρκινγκ στην εκκλησία ακολουθούμε τον τσιμεντο-ασφαλτόδρομο αριστερά επάνω προς τη μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου (υπάρχουν ταμπέλες). Αριστερά από την είσοδο της μονής ανηφορίζει στενός χωματόδρομος (μόνο για τζίπ). Τον ακολουθούμε και μετά από 1300 μέτρα συναντούμε αριστερά του δρόμου ένα μαντρί. Εδώ πλέον αφήνουμε το δρόμο και βαδίζουμε δίπλα και δεξιά από το μαντρί σε καθαρό μονοπάτι με κατεύθυνση βόρεια-βορειοδυτική. Το έδαφος είναι πετρώδες ομαλό με αραιή βλάστηση.

Μετά από λίγο, το μονοπάτι αρχίζει να κατηφορίζει προς μια αβαθή ρεματιά. Αφού την περάσουμε και ανεβούμε στην απέναντι ράχη, μπαίνουμε δεξιά σε επίμηκες χωράφι και το διασχίζουμε κατά μήκος. Στην άλλη άκρη βρίσκουμε εύκολα τη συνέχεια του μονοπατιού, που ανηφορίζει ομαλά προς τα βορειοανατολικά και καταλήγουμε στο μεγάλο ξέφωτο της Λούτσας, στο σημείο που βρίσκεται το κολονάκι της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού (692 μ.). Δίπλα από το κολονάκι υπάρχει αλώνι. Μπροστά μας βλέπουμε το χαρακτηριστικό δέντρο, το μοναδικό στη γύρω περιοχή, και δίπλα του ένα νερόλακκο (σουβάλα) και μαντρί. Δυτικά στον ορίζοντα φαίνεται η Κάρλα. Από εδώ περνά επίσης και η διαδρομή Μακρινίτσα-Λέσχιανη-Κάτω Κερασιά.

Από τη σουβάλα κατηφορίζουμε το ξέφωτο με βόρεια-βορειοανατολική πορεία, έχοντας δίπλα δεξιά μας το όριο της θαμνώδους βλάστησης. Το μονοπάτι στρίβει σύντομα δεξιά μπαίνοντας στη βλάστηση και μετά από κάμποση ευθεία πορεία αρχίζει να κατηφορίζει πιο απότομα, με αλλεπάλληλα ζιγκ-ζαγκ, προς τη μεγάλη ρεματιά της Καλιακούδας. Περνούμε τη ρεματιά σε σημείο που βρίσκεται ψηλότερα από το γεφύρι της Λέσχιανης και ανηφορίζουμε στην απέναντι όχθη. Σε διασταύρωση μονοπατιών πάμε αριστερά, περνάμε μικρό ρεματάκι και λίγο πιο πάνω φθάνουμε στο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου.

Μπροστά από την εκκλησία βλέπουμε χωματόδρομο και τον ακολουθούμε για λίγα μέτρα ανηφορίζοντας. Αμέσως βρίσκουμε στα αριστερά μας το μονοπάτι, που ανηφορίζει ομαλά στη ράχη και το οποίο μετά από λίγο διχάζεται. Ο αριστερός κλάδος αρχίζει να κατηφορίζει ευθεία ομαλά με κατεύθυνση βόρεια και οδηγεί στο μοναστήρι της Σουρβιάς. Εμείς ακολουθούμε το δεξιό κλάδο, που συνεχίζει να ανηφορίζει με ανοιχτές καμπές προς τα βορειοανατολικά και βγαίνουμε σε ξέφωτο. Στην επάνω μεριά του βρίσκουμε τη συνέχεια του μονοπατιού, που εδώ είναι πιο στενό και ασαφές. Σε λίγο έρχεται από αριστερά μας γαλάζιος σωλήνας νερού και μπαίνει παράλληλα στην πορεία μας. Ετσι πλέον με οδηγό τον σωλήνα, η πορεία μας γίνεται σχεδόν ανατολική πάνω στη ράχη, μετά βαδίζουμε για λίγο σε επίπεδο έδαφος και στη συνέχεια ανηφορίζουμε πάλι ομαλά βορειοανατολικά σε ευθύ και σαφέστερο μονοπάτι στην δεξιά πλαγιά μιας ρεματιάς.

Τελειώνοντας η ρεματιά, φθάνουμε σε επιμήκη λαγκαδιά με χορτάρι. Λίγο ψηλότερα διακρίνουμε το χωματόδρομο που πηγαίνει για Ξηράκια-Αντοβίτο μαζί με γραμμή ηλεκτρικού ρεύματος. Συνεχίζουμε να ακολουθούμε το σωλήνα του νερού ανηφορίζοντας ελαφρά. Σύντομα συναντούμε μικρή τετράγωνη χαμηλή πεζούλα με ξερολιθιά. Εδώ διασταυρωνόμαστε με τη διαδρομή Μακρινίτσα-Γεφύρι Καρυάς-Χαμορίγανη-Μονή Σουρβιάς. Ευθεία μπροστά (προσοχή) ένα μονοπάτι με κόκκινα σημάδια κατηφορίζει πηγαίνοντας προς τη μονή Σουρβιάς, ενώ εμείς στρίβουμε δεξιά μαζί με το σωλήνα, ανηφορίζοντας την πλαγιά βορειοανατολικά και φθάνουμε σε μακρόστενο ξέφωτο με λίγες μηλιές. Εδώ λίγο πιο πάνω το μονοπάτι για Χαμορίγανη στρίβει προς τα δεξιά (προσοχή, έχει και αυτό επίσης κόκκινα σημάδια) και ανεβαίνει στο δρόμο, ενώ εμείς συνεχίζουμε, χωρίς το σωλήνα πλέον, ευθεία ομαλά στο ξέφωτο, κατηφορίζουμε σε λίγο προς μια ρεματιά, τη διασχίζουμε και ανηφορίζουμε στην απέναντι όχθη ανάμεσα σε οξιές, πάντα με κατεύθυνση βορειοανατολική. Τελικά φθάνοντας σε πλάτωμα συναντούμε το δρόμο, σε σημείο όπου φεύγει άλλος δρόμος που ανηφορίζει προς Χαμορίγανη και έχει πινακίδα προς «Δυτικό Καταφύγιο». Εμείς όμως ακολουθούμε τον δρόμο αριστερά, που πάει προς Ξηράκια-Αντοβίτο και σε λίγο φθάνουμε σε σημείο όπου το δρόμο διασχίζει αβαθές ρεματάκι.

Εδώ μπορούμε να ακολουθήσουμε ασαφές μονοπάτι, που ανηφορίζει ανατολικά σε έδαφος με αραιή βλάστηση και συναντά πιο πάνω διασταύρωση μονοπατιών. Στη διασταύρωση αυτή φθάνουμε επίσης εναλλακτικά και πιο σίγουρα αν συνεχίσουμε να βαδίζουμε για λίγο ακόμα στο δρόμο, έως ότου φθάσουμε σε διασταύρωση δρόμων, όπου αριστερά ανηφορίζει ο δρόμος προς Αντοβίτο. Δεξιά μας υπάρχει πάλι πινακίδα προς «Δυτικό Καταφύγιο». Στο σημείο αυτό ανεβαίνουμε στο δεξιό όχθο του δρόμου που ακολουθούσαμε και βρίσκουμε μονοπάτι με κόκκινα σημάδια που ανηφορίζει στο δάσος οξιάς. Μόλις το μονοπάτι βγεί από το δάσος στην αραιή βλάστηση, συναντούμε τη διασταύρωση που προανέφερα. Εδώ το ένα μονοπάτι συνεχίζει ισοϋψώς νοτιοδυτικά προς Χαμορίγανη, ενώ το άλλο, το οποίο ακολουθούμε, ανηφορίζει προς τα νοτιοανατολικά.

Πιο πάνω έχουμε αριστερά μας ρεματιά, όπου το έδαφος κατολισθαίνει στενεύοντας το μονοπάτι. Από τον αυχένα της ράχης ξαναμπαίνουμε για λίγο στο δάσος ανηφορίζοντας και φθάνουμε σε μικρό ξέφωτο (προσοχή), όπου στρίβουμε αριστερά ακολουθώντας τα σημάδια και κατεβαίνουμε στη ρεματιά που προανέφερα, τη διασχίζουμε και συνεχίζουμε ανηφορικά νοτιοανατολικά, ανάμεσα σε χαμηλές οξιές. Τελικά φθάνουμε αμέσως κάτω από την κορυφή Λαγωνίκα (1295 μ.), όπου έρχεται λοξά από δεξιά το μονοπάτι από τη Χαμορίγανη (διαδρομή Μακρινίτσα-Λαγωνίκα-Πουρί). Εδώ είναι και το ψηλότερο σημείο της διαδρομής μας.

Το μονοπάτι μας αρχίζει επιτέλους να κατηφορίζει. Μπροστά μας βλέπουμε την κορυφή του Πουριανού Σταυρού, την ψηλότερη του Πηλίου (1624 μ.). Όπου και να γυρίσουμε να δούμε, πυκνά δάση οξιάς καλύπτουν το τοπίο. Από ένα σημείο έχουμε μαγευτική μακρινή θέα της κατάληξης της μεγάλης ρεματιάς της Λαγωνίκας στη θάλασσα του Αιγαίου. Περνάμε τη ρεματιά λίγο ψηλότερα από την ομώνυμη πηγή, και το ευδιάκριτο φαρδύ μονοπάτι, ανηφορίζοντας ελαφρά, σε λίγο φθάνει σε κυνηγετικό καλύβι. Η περιοχή εδώ λέγεται Καναλάκια.

Εδώ συναντούμε πλέον τη διαδρομή που έρχεται από Δυτικό καταφύγιο – Μακρινίτσα προς Πουρί και κατηφορίζουμε σε στενότερο μονοπάτι με κατεύθυνση αρχικά βόρεια και μετά βορειοανατολική, μέχρι να συναντήσουμε τον τσιμενταύλακα που κατεβάζει το νερό από την πηγή της Λαγωνίκας. Αν τον ακολουθήσουμε προς τα αριστερά, θα βγούμε σε λίγο στην πηγή της Λαγωνίκας. Για το Πουρί πηγαίνουμε προς τα δεξιά, βαδίζοντας συνεχώς σε αγροτικό δρόμο παράλληλα και δίπλα με τον τσιμενταύλακα για μια ώρα περίπου και φθάνουμε τελικά στο ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας σε υψόμετρο 1005 μέτρων, δίπλα σε μεγάλη ανοιχτή στέρνα. Η εκκλησία χτίσθηκε πριν από έναν αιώνα και πλέον με την ευκαιρία της παραχώρησης της χρήσης της πηγής στην κοινότητα Πουρίου το 1891, γεγονός πολύ σημαντικό τότε για το χωριό, που είδε το πρώτο νερό να φθάνει στο ορισμένο σημείο την ημέρα της γιορτής της Αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου.

Συνεχίζουμε ακολουθώντας τον τσιμενταύλακα, που κατηφορίζει δεξιά από την εκκλησία, φθάνουμε σε δεύτερη στέρνα και μπαίνουμε σε χωματόδρομο. Λίγο παρακάτω φεύγει το μονοπάτι αριστερά προς το Πουρί. Αξίζει όμως να κάνουμε μια εναλλακτική διαδρομή περνώντας από το ξωκλήσι του Αι-Λιά λίγο νοτιότερα. Ετσι, συνεχίζουμε στο δρόμο και παρακάτω στρίβουμε δεξιά σε διασταύρωση. Ο δρόμος φθάνοντας τελικά σε κτήμα κάνει φουρκέτα αριστερά, περνάει ένα ρεματάκι και σε λίγο τερματίζει και συνεχίζει μονοπάτι στενό αλλά εμφανές, που κατηφορίζει ανάμεσα σε καστανιές. Το μονοπάτι τελικά βγαίνει σε κτήμα με μηλιές και γίνεται στενός αγροτικός δρόμος. Εδώ ξανασυναντάμε τσιμενταύλακα. Σε διασταύρωση πάμε δεξιά (αν εδώ πάμε αριστερά θα βρούμε σε λίγα μέτρα το κύριο μονοπάτι προς Πουρί) και στη συνέχεια αριστερά κατηφορικά και σύντομα φθάνουμε στον Προφήτη Ηλία, όπου υπάρχει και ξύλινο κιόσκι. Η θέση προσφέρει εντυπωσιακή θέα προς τη Ζαγορά, το Χορευτό, το Ανήλιο και το Μούρεσι, από το Αιγαίο μέχρι ψηλά στην κατάφυτη κορυφή Κοτρώνι (1550 μ.).

Συνεχίζουμε κατηφορίζοντας το δρόμο, περνάμε από άλλο κτήμα και κατόπιν βρίσκουμε στα δεξιά μας τη συνέχεια του μονοπατιού, που παρακάτω ξαναβγαίνει σε δρόμο. Περνάμε δίπλα από δεξαμενή υδραγωγείου και, εκεί όπου ο δρόμος τερματίζει αριστερά, εμείς πάμε δεξιά για να βρούμε το καλντερίμι που μας φέρνει μέσα στο χωριό. Η διαδρομή μας τερματίζει στην επάνω πλευρά της πλατείας του Πουρίου, όπου είναι η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.